Alternatywne metody komunikacji   
 

 Potrzeba komunikowania się z otoczeniem jest bez wątpienia jedną z najważniejszych potrzeb psychicznych człowieka.

Komunikacja jest:

• kluczem do poznawania siebie i otaczającej rzeczywistości
• kluczem  do uporządkowania świata poprzez nazywanie przedmiotów
• obok myślenia i sfery emocjonalno-motywacyjnej jednym z podstawowych wyznaczników rozwoju psychicznego
• głównym środkiem wymiany informacji między ludźmi. 

      Należy pamiętać, że najczęstszą formą komunikacji międzyludzkiej jest mowa. Jednak znaczna część populacji, z różnych przyczyn, nie jest zdolna do pełnej komunikacji z użyciem mowy. Są to osoby całkowicie pozbawione zdolności mówienia, bądź te, których mowa nie spełnia wszystkich funkcji komunikacyjnych. Brak zdolności porozumiewania się stanowi dla nich ogromny dyskomfort. Bez możliwości komunikowania się zablokowane są drogi kształtowania się tożsamości, autonomii, odrębności człowieka. Jakość życia staje się poważnie obniżona.

      W naszej szkole jest również kilkoro uczniów niezdolnych do komunikacji za pomocą mowy. Dlatego też w swojej pracy za jeden z głównych celów postawiliśmy sobie wprowadzanie i rozwijanie alternatywnych i wspomagających form komunikacji (alternative and augmentative communication – AAC). Staramy się, aby niemożliwe do wypowiedzenia słowa naszych podopiecznych zostały zastąpione przez symbole- znaki graficzne, bądź manualne, które niosą znaczenie i mogą służyć do budowania wszelkich wypowiedzi.

      Podczas codziennej pracy nasi nauczyciele i wychowawcy stosują podstawowe jednostki systemów komunikacyjnych: znaki manualne, graficzne i przestrzenno-dotykowe. W ramach tych systemów w naszej szkole znalazło szerokie zastosowanie wiele pozawerbalnych metod komunikacyjnych tj.:

• elementy języka migowego
• elementy alfabetu palcowego- daktylografia
• system gestów Makaton
•  system fonogestów
• symbole Blissa
• PIC- Piktogram Ideogram Communication
• PCS- Picture Communication Symbols

 

      W swojej codziennej pracy w szkole staramy się, aby wciąż podążać „za dzieckiem”, uwzględniając jego indywidualne potrzeby i możliwości. Stosując alternatywne i wspomagające formy komunikacji pamiętamy, że możemy zrobić „krzywdę”, gdy całkowicie pozbawimy dziecko możliwości porozumiewania się z otoczeniem, gdy zamkniemy dziecięce marzenia w milczącym, często niesprawnym ciele- nie dając mu nic w zamian.